Akwaaba in Mampong

Donderdag om 3.00 uur opgestaan en met de STC bus naar Kumasi. Om 4.30 uur zou deze vertrekken en 5.10 uur ging ie echt, een zeer acceptabele marge voor Afrikaanse begrippen. Het eerste deel van de reis was het wegdek slecht en waren er zelfs hele stukken waar het verharde wegdek ontbrak en we over zand reden. Vijf uur later waren we in Kumasi, de op Acrra na grootste stad van Ghana. En ook hier baant het verkeer zich stapvoets en toeterend een weg door de chaos, om bij elke vrije drie meter zowel het gas- als een fractie later het rempedaal vol in te trappen. De sfeer lijkt in Kumasi wel wat gemoedelijker dan in Acrra maar dat is slechts een eerste indruk na een korte stadswandeling met Diana van SYTO aldaar. Of liever gezegd achter Diana want zij stapte in gestaag tempo door en wij sjokten er moe en oververhit achteraan. In het restaurant waar we een sandwich aten wilde Showitha even het toilet gebruiken maar deze was al bezet door een rat. Slik.
De 18 jarige dochter Yvonne van ons gastgezin kwam ons oppikken in Kumasi. Ze was bijzonder zwijgzaam wat ons een wat ongemakkelijk gevoel gaf. Eerst met een taxi en alle bagage het stadscentrum uit naar de markt versus het trotro-station om daar over te stappen op de trotro naar Mampong. In deze trotro's die de stad uit gaan is meer ruimte voor bagage in en/of op het busje en dat moet ook wel want men sjouwt echt alles wat op de markt is aangekocht (levend of niet) mee. De achterklep kon niet meer dicht maar dat werd met een touwtje aan deurkruk en trekhaak opgelost. We keken bij elke hobbel achterom om te checken of onze backpacks nog binnenboord waren. Yvonne was niet spraakzaam en onze gastmoeder (haar oma) spreekt uitsluitend Twi. Maar haar welkom was er niet minder hartelijk om. Een brede lach, springende, innige omhelzingen en een herhaaldelijk Akwaaba (welkom).
Het leven van het gezin Apiah speelt zich voornamelijk af op de ruime binnenplaats in de schaduw van een mooie mangoboom. Het is daar een komen en gaan van mensen die water komen halen uit de grote tank op hun erf. Stromend water is hier namelijk een zeldzaamheid. Douchen is er dan ook niet bij maar we redden het prima met emmer en beker. Dat we de wc niet kunnen doortrekken is, met onze wat instabiele darmen, minder prettig. Gelukkig hebben we de ongekende luxe van een eigen badroom. De buurt bestaat uit houten en golfplaten hutten, al dan niet afgewerkte stenen huizen en dierenhokken. Ongeplaveide straatjes die eerst rood stoffig waren en nu, na een flinke regenbui, roodblubberig. Lopend door de buurt moet je oppassen de rioolgeulen te ontlopen. Overal waar we gaan roepen kinderen (en soms ook volwassenen) ‘Obruni how are you?’ en komen ze je hand vastpakkend een stukje meelopen. ‘Obruni give me football’ is een goede tweede, maar gezien het enorme aantal kinderen is daar voor ons geen beginnen aan. Behalve door kinderen wordt de buurt bevolkt door loslopende geiten, kippen en honden.
Goed, ik had hier dus een heel stuk ondergetypt over onze eerste ervaringen in het weeshuis op goede vrijdag, onze nadere kennismaking met het gastgezin en het dorp Mampong op zaterdag en onze zondige poging tot het bestrijding van kakkerlakken met gif. Maar helaas is het niet opgeslagen (@#*?!) en zit mijn tijd er al weer op. Sorry voor eventuele typefouten, beetje gehaast op het toetsenbord zitten rammen. Volgende keer verder dus. Ook over ons vier uur durende kerkbezoek vanmorgen op paaszondag. Geniet van de kou in Nederland dan proberen wij hier het hoofd koel te houden.

Lieve groetjes vanuit ‘Markus internetcafé’ in Mampong.