paleis- en ziekenhuisbezoek

Lieve volgers, echt leuk dat jullie allemaal zo met ons meelezen en meeleven. Ons 'vertrouwde' internetcafé is weer eens uit de lucht dus proberen we het bij het kleintje verderop in Town. Grappig om te vertellen trouwens dat bij de barbiershop hiernaast de vorige keer een hele volksoploop was. Wij met onze nieuwsgierige neuzen ertussen natuurlijk om uit te pluizen wat er loos was. Bleek een doodgewone voetbalwedstrijd Bayer Munchen versus Manchester United te zijn. De kapper heeft een TV maar zijn zaak is echt veel te klein voor zoveel voetbalfanaten. Dus stapelen deze zich buiten op in de hoop een glimp op te vangen en in elk geval bij elke geslaagde actie hard mee te juichen. Ongelooflijk zoals voetbal leeft in Ghana.
Vandaag troffen we op onze wandeling naar het dorp grote partytenten, muzikanten, enorme luidsprekers en honderden in zwart-witte gewaden geklede mensen. Op een tafel centraal voor de menigte prijkt een enorme foto van een vorig jaar overleden vrouw. Inmiddels weten we dat de mensen zich een jaar na het heengaan van een dierbare in zwart-wit hullen en een weekend besteden aan het gedenken van de overledene en het vieren van dienst leven. Daarmee komt een einde aan de eerste rouwperiode en is de ziel vrij te gaan omdat de achterblijvers het verder wel zullen redden. Overigens wordt ook tijdens de begrafenisfeesten veel zwart-wit gedragen.

Goed tot zover hetgeen we onderweg tegenkwamen, nu moet ik nog beginnen met m'n verhaal. Was de vorige keer nogal plots gestopt met vertellen over ons bezoek aan Manhyia Palace in Kumasi. Natuurlijk zijn we niet echt in de buurt van de leefruimten van de huidige Asantehene (koning) geweest. Maar we kregen wel een privé-rondleiding door het deel van het paleis dat nu als museum is ingericht en een beeld geeft van hoe de vorige Asanthikoningen en King-mothers leefden. Die King-mothers waren belangrijke sleutelfiguren die zich vooral met vrouwenaangelegenheden en kinderzaken bezighielden. Omdat Ghana het land van het goud is had ik iets meer pracht en praal verwacht. Er was wel wat blinkerigs hoor, maar de bankstellen waarop ze zaten en het servies en glaswerk dat ze gebruikten zagen er in mijn westerse ogen toch wat gewoontjes uit. Het was leuk de draagstoelen te zien waarin de koning en koningsmoeder werden rondgedragen. Volgens de verhalen en beelden was de koning zo zwaar behangen met goud en andere kostbaarheden en beschermamuletten dat zelfstandig lopen simpelweg niet mogelijk was. Rond de draagstoel zag het zwart van de mensen om hem met grote waaiers koelte toe te wuiven. Fotograferen was in het paleis streng verboden maar de gids was zodanig van Showitha gecharmeerd dat hij graag privileges toekenden. We gingen, enigszins gedwongen, op de foto met alle drie de Asanthikoningen (in wassen uitvoering uiteraard) en met de belangrijkste King-mother die met haar vrouwenleger een oorlog uitvocht en haar soldaten hulde in met amuletten (kleinoden als stukjes stof of huid, stokjes, botjes, schedeltjes, steentjes etc. die geluk en bescherming moesten bieden aan de draagster) volgenaaide vechtjassen.
Op onze speurtocht zondag naar het juiste trotro-station terug naar Mampong kwamen we diverse straatpredikanten met volgelingen tegen. Er was zelfs een uitgebreide islamitische dienst gaande in de open lucht direct tegen de markt aan. Geloven is hier net zo vanzelfsprekend als eten en slapen. Gek genoeg zijn de afbeeldingen van Jezus die we overvloedig aantreffen zonder uitzondering beeltenissen van een witte man.

Inmiddels beginnen we met wat kindertjes in het weeshuis een echte band op te bouwen. Vooral met de baby's en peuters waarmee we dan ook de meeste tijd doorbrengen. Mijn kleine favoriet Stanley (twee en half maar sterk onderontwikkeld, hij weegt maar 8,5 kg en is daarmee nauwelijks een kilo zwaarder dan de twee jaar jongere baby Daniel) is soms net een klein oud mannetje. Hij kruipt liever dan dat ie loopt en als hij dan loopt doet hij dat zo schuifelend en behoedzaam dat je hem zo een wandelstokje zou willen aanreiken. Ook zijn manier van peinzen en fronzen doen eerder denken aan een wijze bedaarde man dan aan een tweejarig kereltje. Maar gelukkig kan hij, ondanks zijn serieuze gemoed, ook lachen en geweldige gekke bekken trekken. Donderdag was hij ziek en legde hij stilletjes zijn in verhouding nog veel te grote hoofd tegen mijn borst, zijn magere armpjes en beentjes als een aapje om me heen gevouwen. Gloeiend als een veel te hete kruik. Het is zo'n schatje!!!! Emmanuel van 4 weken, Michael van 3 maanden en Wojakpo van 5 maanden zijn dinsdag besneden. Ai wat zag dat er pijnlijk uit bij het verschonen van de bloederige luiers. Gelukkig leek het leed voor de kleintjes zelf snel geleden. Victor was vorige week jarig. Hij werd 1 jaar. Dat wisten we omdat we de dame van de administratie een lijst met gegevens hadden ontfutseld. Samen met verzorgster Colinda (een schat) heb ik tijdens het badderen zachtjes Happy Birthday voor hem gezongen. Verjaardagen vieren is in Ghana niet echt gebruikelijk en in een weeshuis al helemaal niet. Victor is een vrolijk ventje met ietwat flappende oren die hem een guitig koppie geven. Helaas is er iets met zijn heupen waardoor hij zijn voeten bij het staan helemaal naar buiten draait. Denk niet dat ie zo kan leren lopen. Heb begrepen dat hij eraan geopereerd moet worden maar dat daar geen geld voor is. Volgende keer meer over de kinderen in het weeshuis.

Woensdag zijn we naar de weekmarkt in Mampong geweest, voor mama Thes en vele andere dorpelingen is dat (op de kerk na natuurlijk) de happening van de week. Leuke markt, minder hectisch dan in Accra en Kumasi. Fruit, groenten, vlees, vis, schoenen, kleiding, van alles werd er te koop aangeboden, kunstig opgestapeld of willekeurig op een kleed gesmeten. De kleding was grotendeels tweedehands, zo uit onze 'Humanabakken'. We hebben lekkere ananas, mango, sinaasappels en bananen gekocht voor een gezonde fruitsalade. Een prima aanvulling op ons goede maar wel erg eenzijdige en vet- en zetmeelrijke eten dat voornamelijk bestaat uit witte rijst, yam (droge zoete aardappel) en een soort spaghetti. Met een beetje saus waarin soms een heel klein stukje vlees te vinden is, met bot en al, willekeurig van het (niet altijd te identificeren) beest afgehakt. Vlees is duur en dus schaars, er wordt niets weggegooid.

Donderdagavond brak er een flinke bui los en natuurlijk viel direct de stroom uit. Jammer want een ventilator is hier in de hitte echt geen overbodige luxe. In de loop van de nacht ging ik me steeds minder prettig voelen. Enorme hoofd- en spierpijn, koude rillingen en zweten tegelijk. Was al de hele week behoorlijk verkouden en dat heeft bij mij de laatste tijd vaker een slechte uitwerking op mijn longen dus ik was al braaf aan het puffen met de inhaler enzo. Maar voelde nu echt of er een vrachtwagen over mijn borst was gereden die vervolgens in mijn hoofd stationair bleef draaien. Paracetamol en water boden geen uitkomst meer. De temperatuur steeg naar 39.8 op vrijdagmorgen en toen zijn we toch maar naar het ziekenhuis gegaan. De oudste dochter van ons gastgezin, Yvonne 1, bracht ons naar een 'privékliniek' in de buurt. Betonnen hal met een bureautje, houten banken waarop mensen hingen en lagen en een jaren vijftig ziekenhuiskamerscherm waarachter het bureau van de verpleegster schuilging. Eerst registreren aan een tafel waar de verder weinig spraakzame administratiemeneer opmerkte: ' I guess it's malaria'. Had ik nu maar een wedje gesloten dan had het hele avontuur me nog wat opgeleverd. Vervolgens achter het kamerscherm bloeddruk en temperatuur opmeten. Ik heb de brief van mijn huisarts gegeven en getracht uit te leggen wat ik nu mankeer en wat mijn gebruikelijke kwalen zijn. Dat viel niet mee. Geloof niet dat ze er ook maar een woord van begrepen. Toen naar onderzoekskamertje waar ze ijverig injectiespuiten begon te vullen. Inmiddels voelde ik me zo beroerd dat ik niet erg helder meer kon meedenken en het eigenlijk allemaal wel best vond. Maar Showitha gelukkig niet. Ze gaf aan dat het niet goed was van alles te gaan inspuiten bij iemand die al zoveel onder de leden heeft en veel medicijnen gebruikt, zonder dat er eerst een duidelijke diagnose gesteld was. Ze vroeg om een dokter. Die was er niet. Maar onder de indruk van Showitha's emotionele maar krachtige relaas ging ze toch de dokter bellen. Die stemde in met de voorgenomen injecties antibiotica, diclofenac en een cortisonerig spulletje tegen de astma. Hij kwam eraan. Het spuiten was een drama. Drie pogingen een ader in mijn hand te vinden liepen uit op veel geprik en gewroet maar slechts één geslaagde injectie. Uiteindelijk heeft ze de twee andere prikken in mijn bil gezet. Auw! De dokter kwam en wilde me eerst opnemen voor verdere behandeling per infuus en dan morgen, als het lab er weer was, testen op malaria e.d. Leek me niet zo'n goed plan. Een infuus inbrengen zou waarschijnlijk toch niet lukken en behandelen zonder te weten wat er loos is...... Dan maar naar het 'gewone' ziekenhuis in Mampong, waar deze dokter trouwens ook vandaan kwam, om daar bloed te laten prikken. Daarna de dokter bellen die dan direct de resultaten kwam bekijken. Zo gezegd, zo gedaan, bleek geen malaria te hebben maar wel een longontsteking. Dus met antibioticapillen en pijnstillers naar huis gegaan met de afspraak te bellen als het niet snel beter zou gaan. Nu twee dagen verder en de koorts is weg en ik ben voor het eerst weer even de hitte ingewandeld naar het dorp om dit verhaal in te typen. Geen zorgen dus, al weer een heel eind aan de beterende hand. Nog wel rochelig en ophoesten gaat moeizaam en is smerig, maar zal met de tijd ongetwijfeld ook weer beter gaan.

Groetjes allemaal in ons fijne kikkerlandje. Geniet van de gewone dingen om je heen zoals de stofzuiger en de wasmachine want ik kan je inmiddels vertellen, zonder is een ramp.XXX Wilma.