Alsnog uitzicht

Ging mooi mis gisteren, bijna mijn hele verhaal ingetypt, pang de stroom eraf, alles weg. Ik had gloepende gloeiend de pee in. Maar ja, vandaag gewoon met frisse moed een nieuwe poging.

Het is donderdagmiddag 22 april en ik zit me stierlijk te vervelen in dit kleine Ghaneze hospitaaltje, dus ik dacht ik ga een stukje schrijven voor mijn weblog om jullie te laten delen in mijn ervaringen. Het was vroeg dag. Om 4 uur kwam de man met de bezem en gelijktijdig zwol vanuit de nabije moskee, het geluid aan van de muezzin die oproept tot gebed. Daar doen ze hier in Ghana helemaal niet moeilijk over, iedereen krijgt alle ruimte om luid en uitbundig uiting te geven aan zijn of haar geloof, broederlijk naast en door elkaar. En alsof de hanen op dit startsein gewacht hadden begonnen zij een gedegen kukeleku-concert. Op een iets 'christelijkere' tijd, zo tegen zessen, kwam de luidsprekerauto met een brullende Christenprediker langs. Ik ving slechts flarden als ' Halleluja' en 'Yes my Lord' op, maar dat had meer te maken met de verstaanbaarheid dan met het volume.
Het uitzicht is hier bepaald geen straf en ik heb me dan ook lange tijd goed vermaakt met uit het raam staren. Al is het beeld vertroebeld door horgaas, tralies en schuinstaande glasstroken die dichtgeklapt een gesloten venster zouden moeten kunnen vormen, ware het niet dat ook hier het mechaniek verbogen en roestig is, waardoor gisterenavond tijdens een tropische bui de natte windvlagen door de kamer zwiepten. Uit het ene raam kijk ik op bananenbomen langs wiens stammen oranjekoppige hagedissen omhoog en omlaag snellen. Onder de bomen sjokken (zoals overal hier) geiten en een enkele onwelriekende bok, scharrelen kippen met donzige kuikentjes en fladderen prachtige gekleurde vlinders langs. Uit het andere raam kijk ik op straat waar handelaren m/v hun waar verkopen vanaf de handkar, de mand op het hoofd, een in elkaar gespijkerd kraampje of een tot shop omgebouwde zeecontainer. De jurken en doeken van de vrouwen doen qua kleurenpracht niet onder voor de vlinders.
Ik ben ondergebracht in een ruimte achteraf in een kleine kliniek in Mampong. Deze kamer doet gewoonlijk dienst als opslagruimte voor roestige bedden en een voorraadje medische materialen en is tevens de doorloop naar het personeelstoilet hiernaast. Die functies heeft de kamer ook nu nog dus er komt geregeld iemand langs, soms duidelijk schrikkend bij de onverwachte aanblik van een witkop in een bed midden in hun magazijn. Ze hebben gewoon op een van de bedden een onderlaken voor me gelegd, de rest van het beddengoed werd ik geacht zelf te regelen. Alle medische materialen zijn steriel verpakt gelukkig en ze doen hun best de boel schoon te houden, maar het is wel een beetje vechten tegen de bierkaai. Elektriciteit en stromend water zijn niet gegarandeerd en de onverbiddelijke invloed van stof, zon, vocht en de tand des tijds zijn goed zichtbaar. Dat er veel kapot en versleten is is niet raar natuurlijk als je bedenkt dat ze het hier grotendeels doen met spullen die in het westen al een leven gehad hebben en door 'ons' zijn afgedankt. Er loopt hier zelfs een nurse in een uniform van het St. Lucas Ziekenhuis. Toch is het voor mij lastig te begrijpen waarom ze bijvoorbeeld de sloten van de kastdeuren niet even repareren. Die staan nu wagenwijd open waardoor de hele voorraad watten, spuiten en handschoenen onder een dikke laag rood stof zit. Kleine moeite, groot plezier denk ik dan, maar ik ben er inmiddels wel achter dat Ghanezen soms echt heel anders denken.
Vannacht had ik niet alleen gezelschap van twee gekko's en een hagedis, maar ook van het nodige, moeilijker te identificeren, vliegend ongedierte dat de gaten in het horgaas had gevonden. Aan 'catering' doen ze hier niet, familie wordt geacht te zorgen dat je eten en drinken krijgt. Showitha en gastmoeder Thes zorgen goed voor me. Voor mijn kleine grote meid was het ook heel wat de afgelopen dagen. Ze weert zich kranig. Woensdagochtend in Mampong Gouverment Hospital doorgebracht, wachtend op de dokter, longfoto maken (Philips!), weer wachten op de dokter. Het is hier Afrika hè, dus ondanks zijn 'kom er zo aan' en ' ben zo terug' hebben we de hele ochtend wachtende doorgebracht. Toen bleek dat de longontsteking niet weg was noodgedwongen toch maar tot opname besloten omdat IV behandeling effectiever is. Op de 'afdeling' was het een drukte van belang. Er stonden wel honderd pannetjes in alle kleuren en maten. Toen Showitha eens rondkeek, de groezelige gordijntjes zag die dienst deden als 'deuren' naar de ziekenzalen en de onbeschrijfelijke smerigheid rond het patiëntentoilet aanschouwde, zonk de moed haar in de schoenen. Mijn hoofd was te wattig en draaierig om nog veel waar te nemen. De dokter nam inmiddels stoïcijns plaats voor een bureautje te midden van de chaos waarachter een witgeüniformeerde zuster met gesteven kapje zat. Ze keek de dokter ronduit geschokt aan toen haar duidelijk werd dat hij hier echt een obruni wilde opnemen. No Ghanian? No Ghanian! riep ze onthutst. De dokter glimlachte slechts, maar ons was het lachen wel een beetje vergaan. Omdat we wisten dat de dokter zowel in dit ziekenhuis als in de kliniek waar we vorige week ook waren werkt, hebben we gevraagd of daar wellicht een opnamemogelijkheid was. Zo ben ik hier in het magazijn terecht gekomen ;).
P.S.: Inmiddels is het donker en het licht is aan. Maar de wiebelkontventilator aan het plafond werpt hele rappe schaduwen waardoor er een epilepsieopwekkend flikkerlicht ontstaat. Lezen kan ook met de zaklamp, maar dan krijg ik al die vliegers om mijn hoofd. Dan maar gewoon niet lezen. Kan geen kwaad een beetje op letterrantsoen want de boekenvoorraad slinkt snel als je ziek bent. Gisterenavond toen de stroom uitviel kwam 'Florence Nightingale' een olielamp brengen. Onwerkelijk moment.

Tot zover mijn donderdag geschreven relaas. Vrijdag mocht ik met pillen gewapend weer weg uit de kliniek.
Het is nu zondag en ik ben goed herstellende. Hoop morgen weer naar het weeshuis te gaan.
Geen zorgen dus, alles onder controle.

Liefs vanuit Mampong, Wilma