Afscheid nemen

De laatste dagen in Mampong. Het dubbele gevoel van weemoed door het naderend afscheid en alles voor de laatste keer doen aan de ene kant, en blijdschap en opwinding bij het vooruitzicht van het weerzien van Gerbert en Ineke aan de andere kant. Voor we het wisten was het vrijdag en sms’te Gep en Ineke dat ze Mampong naderden. Gelukkig was de kwistig vallende regen toen net een beetje gestopt. Wij zo snel als we konden het wijkje uit geglibberd naar de weg waar de witte terreinwagen net kwam aangehobbeld. Heerlijk om mijn lief en mijn zus na zo’n lange tijd weer in de armen te sluiten! Ineke en Gerbert keken hun ogen uit toen we het roodmodderige buurtje met spontaan ontstane rioolstroompjes en platgetrapte geitenkeutels doorkruisten op pad naar ons gastgezin. Grote en kleine buurtbewoners reageerden verrast en uitbundig op nog twee van die grote obruni’s. Net als mama Thes die haar nieuwe gasten enthousiast op haar tenen staand omhelsde. ‘Akwaaba, akwaaba’; welkom. Ze had voor de gelegenheid extra lekker gekookt. Fried rice with chicken en ananas toe. Voor de allereerste keer zolang we hier verbleven werd het eten aan de ‘eetkamertafel’ geserveerd. En al was er ook deze maaltijd het onvermijdelijke tandengeknars door meegeroerde zandkorrels en asvlokken, we lieten het ons goed smaken. Ineke maakte Brother blij met een leren voetval compleet met pomp en Gerbert bracht voor deze koekjesminnende familie stroopwafels en jodenkoeken mee. We gaven Gep en Ineke een rondleiding langs wat de afgelopen maanden ons ‘thuis’ was geweest. Ze bewonderden de avocado- mango- bananen- en cacaobomen en de geiten, kippen en hagedissen die in groten getale over de plaats en de buurt scharrelen. Toen was toch het moment van afscheid nemen aangebroken. Eerst nog even dag zeggen tegen de overbuurtjes. Twee hele lieve zusjes, Frema en Techimanza, die vaak even overwipten om foto’s uit onze boekjes te kijken of papegaaitje leef je nog te zingen. Mama Thes, onbetwist aanvoerder van de vier generaties die dit huis bevolken, dank je wel voor je hartelijke gastvrijheid en je spontaniteit. Het was hartverwarmend. Dag Patrick en Abena, sorry dat mijn Twi, al deed ik echt mijn best, danig te kort bleef schieten. Ik heb nu eenmaal geen talenknobbel. Dag zelfverzekerde grote Yvonne (24), stille nieuwbakken moeder Rose (21), ietwat verlegen kleine Yvonne (18) en onhandig puberende Angela (13). Ik heb respect voor de manier waarop jullie school of werk combineren met de enorme hoeveelheid handwas en andere basale taken die elke dag uren tijd vragen. Dag reuze verwende maar o zo grappige Brother/Albert (7) en dag goedlachse aangenomen zoon Ata (14), ik hoop van harte dat het ‘huisslaaf’ zijn in ruil voor de mogelijkheid naar school te kunnen jouw kansen op een goede toekomst ook echt vergroot. Ik vond het soms akelig te zien hoe je de hele dag van hot naar her gecommandeerd wordt. Maar te oordelen naar je brede glimlach ga je er niet al te zwaar onder gebukt. En natuurlijk dag schattige baby Asamba. Medaasi paa en allemaal het allerbeste toegewenst!
Op naar Babieshome waar we Ineke en Gerbert, terwijl ze besprongen werden door de kinderen, het weeshuis toonden en kennis lieten maken met ‘onze’ kindertjes. Dat wat voor ons in de loop der tijd heel gewoon was geworden, maakte op Ien en Gep grote indruk. Dan herinner je je weer hoe wij schrokken toen we hier twee maanden geleden voor het eerst binnen stapten. Met een brok in mijn keel zeg ik mijn lieveling Stanley gedag door zijn tere lijfje nog een keer tegen me aan te drukken. En neem ik afscheid van guitige Baaso, vrolijke Victor, Lompe Babieyaa, stiekeme Emmanuel, de boefjes Ibrahim en Daniël, de dappere Blessings, eenzelvige Tetteh, parmantige Abdu, charmante Abena, aanhankelijke Alice en al die andere lieve snoetjes waarmee ik de afgelopen tijd zo vertrouwd ben geraakt. Het voelt toch een beetje alsof ik ze in de steek laat. Terug naar mijn eigen luxe leventje terwijl zij hier achterblijven. Ik hoop van harte dat al deze kinderen uiteindelijk in een liefhebbende familie kunnen worden grootgebracht zodat ze een toekomst hebben. Maar het feit dat de moeder bij hun geboorte is overleden is bepaald geen goed begin. Vanuit het traditionele geloof (dat zeker niet uitgestorven is, maar naast het christendom en de islam nog steeds een grote rol speelt in het leven van veel Ghanezen) denken ze dat een kind dat verantwoordelijk is voor de dood van zijn moeder een slecht (of door een slechte geest bezeten) kind is dat ongeluk brengt. Er wordt vanuit de weeshuizen en de kerk van alles gedaan om de families op andere gedachten te brengen, gelukkig tegenwoordig steeds vaker niet tevergeefs. Toch ben ik bang dat zo’n familie het kind heimelijk blijft zien als de moordenaar van zijn moeder, en dat het kind dus weinig liefdevol (wat in Ghana ten opzichte van kinderen toch al een betrekkelijk begrip is) behandeld zal worden. Maar hopelijk is die angst ongegrond. Hoe dan ook, ik kan er helemaal niets aan doen of veranderen en moet het loslaten. Maar ik zal nog vaak aan de kinderen van Mampong Babieshome terugdenken. Thuis ga ik, zoals ik Mabel de directrice en de bisschop heb beloofd, proberen nieuwe babybedjes te regelen.
Ik sla het portier van de auto dicht, zwaai tot ik ze echt niet meer zie, pink een traantje weg , slik een paar keer flink en dan begint het laatste deel van ons Ghaneze avontuur, een drieweekse rondreis door Ghana.

Weer thuis
Lieve mensen, we zijn inmiddels weer veilig geland in Nederland. Het is heel fijn weer thuis te zijn. Allemaal hartelijk bedankt voor het meeleven en reageren. Het was al met al, ondanks het feit dat er ook nogal wat minder leuke aspecten aan dit ‘avontuur’ verbonden bleken, een rijke ervaring die ik niet had willen missen. Ook het feit dat ik dit samen met mijn dochter Showitha heb kunnen beleven is echt heel waardevol. Ik voel me fysiek weer een stuk sterker. Weliswaar wat kilootjes teveel kwijtgeraakt maar als ik doorga met vreten zoals ik afgelopen wekend deed is dat snel verleden tijd. Wat is alles lekker hier en wat is de keuze in de supermarkt overweldigend groot! Tijdens onze prachtige rondreis hebben we helaas geen toegang gehad tot internet. Ik zal de komende dagen alsnog een kort reisverslag plaatsen om deze weblog compleet te maken en jullie te laten delen in onze reiservaringen.

Lieve groetjes Wilma