Mama Mina

Om tien uur op z'n Afrikaans (tegen elven dus) pikte mama Mina ons op bij Pink hostel. Met een stevige hug aan haar flinke boezem zijn we welkom geheten. Haar home was opnieuw een paar keer flink slikken maar toch ook bijzonder. Een kleine stoffig-groene oase met palmen, bananen en tal van andere planten die bij ons als kamerplant fungeren. Een afgebladderd blauwgepleisterde 'bungalow' met golfplaten dak en een stukje verderop een afdak dat als keuken dienst doet. Geen fornuis maar enorme potten op grote éénpitters. Een extreem roestige koelkast en wat gammele planken completeren het keukeninterieur. Showitha slaapt op uitstekende boxspringveren en ik op een belegen decimeter schuimrubber op een plankenbodem. Op bed ploffen leer je dan snel af. Alles is vies, oud, kapot en stoffig maar de mensen in het gastgezin zijn hartelijk en gastvrij en dat is wat er echt toe doet. Normaliter is er stromend water maar op onze eerste avond net even niet. Dus namen we een ‘bucketshower’. Een emmer water en een mok waarmee je het water over jezelf of de ander heen giet. We hebben reuze lol gehad en zijn zelfs een soort van schoon geworden.
De volgende dag eerst de handwas gedaan. Een teil water op ons hoofd naar de wasplaats gedragen zonder plonsen! Dan naar Bojobeach met Lasse en Math. Een paradijselijk plekje waarvoor je eerst een smalle baai moet oversteken met een punterpontje. De golven van de Golf van Guinea zijn te sterk om echt te kunnen zwemmen (althans voor mij) maar wind en water waren, meer dan eerder deze week, verfrissend. De terugtocht met de taxi door Acrra in de zaterdagdrukte was een hel. Als de auto niet rijdt is het bloedheet en komt door de open ramen alleen maar een duizelingwekkende hoeveelheid getoeter, geschreeuw, rood stof, rioollucht en uitlaatgas naar binnen. Terug langs de supermarkt om jam te kopen want brood bij ontbijt wordt geserveerd zonder beleg. s' Avonds Gep gebeld, verbinding was slecht en kreeg verdrietig nieuws over broer Folkert die waarschijnlijk een hersenbloeding heeft gehad en in het ziekenhuis ligt. Liefs zou ik direct naar hem toe willen. Op zo'n moment is ver weg en slecht bereikbaar zijn even helemaal niet leuk.
Mama Mina is een beetje ziek dus we gaan niet naar de kerk. De zondagochtend doorgebracht op haar terras met roodkoppige hagedissen die in een flits over de muren snellen en kwakende kikkers die zich, wachtend op de regen, schuilhouden in de bosjes.
Vanaf de straten klinkt het gezang en getrommel van de talrijke kerkdiensten en palmpasenvieringen. De honden weten van geen wijken en dat is knap irritant want ze hebben vervelende vliegen bij zich. De natte warmte is beklemmend. Ik zweet zo hard dat mijn vingers rimpelen als wanneer ik te lang in bad heb gelegen. Zelf is dit airconditioned internetcafé moet ik oppassen geen kortsluiting te veroorzaken door langs mijn armen in het toetsenbord lopende waterstraaltjes. Omkleden is niet echt een optie want kleren van en aan het natte lijf stropen is zo inspannend dat ook de schone kleren voortijdig doorweekt zijn. Straks op weg terug naar mama Mina maar weer een voorraad drinkwater kopen. Ongelooflijk om zoveel liter per dag te drinken en nauwelijks een kopje vol uit te plassen.

O ja wil iemand tegen mama zeggen dat mama Mina enorm gecharmeerd was van haar foto en haar dolly's voor de weeskinderen en niet op hield met complimenten maken over 'such a great en lovely mom'.

Leuk dat jullie allemaal meelezen en reageren! Ik zal mijn best doen zo nu en dan een update te blijven plaatsen al weet ik niet of dat na deze week, vanuit Mampong, nog met regelmaat zal lukken. We gaan het zien.

Tot dan een plakkerige knuffel van een oververhitte Wilma vanuit Acrra.