Poppetjesfeest

Hallo lieve mensen, alles gaat weer helemaal goed hier tot onze vreugde! Showitha had een raarachtige misselijkheid, wat lastig is, want met die poepluiers en andere smerigheden heb je echt een stabiele maag nodig. Maar gaat op een snottekop na weer prima met haar nu gelukkig. Maandag eindelijk de directrice, Mabel, van Babieshome gesproken. We hebben haar verteld dat we voornemens zijn om, eenmaal terug in Nederland, ons best te doen nieuwe plexiglazen babybedjes te regelen want de plastic wiegjes waar de baby's nu in slapen zijn aan gort. Ben dus op zoek naar van die plastic babybedjes zoals ze die bij ons in de ziekenhuizen gebruiken. Als jullie tips hebben hou ik me aanbevolen. Mabel heeft ons overigens verzekerd dat Victor fysiotherapie krijgt en dat het dan helemaal goed komt met zijn beentjes. Een operatie is niet nodig. En ja hoor, vanmorgen is Victor extra opgepoetst, mooi aangekleed en met twee fonkelnieuwe speeltjes (waar ze die vandaan getoverd hebben is me een raadsel maar ergens moet een voorraad door vrijwilligers ingebracht speelgoed verstopt zijn) naar de fysio gegaan. Hoop echt dat het helpt. Verder in Babieshome de 'gewone' chaotische orde van de dag. Nou ja orde is niet het juiste woord denk ik. Dinsdag konden de kinderen door stortbuien niet naar de daycare. Ook hebben de basisschoolkinderen vakantie. Alle kinderen bleven dus in huis en in de loop van de dag werd het een steeds grotere heksenketel. De kinderen vermaken met een spelletje of iets dergelijk komt bij niemand op. Orde houden is er niet bij, luisteren al evenmin. Respect voor de verzorgsters is er nauwelijks, wel ontzag voor het stokje waarmee rake tikken worden uitgedeeld. Maar achter de ruggen van de stokhoudsters om..... Sommige kinderen zijn ronduit brutaal en doen alles om, positief of negatief, de aandacht te krijgen. Ze dagen ons uit omdat ze weten dat obruni's niet slaan, dus wat kan ze uiteindelijk gebeuren. Stemverheffing is voor hen alleen maar vermakelijk. Vooral Emmanuel, Peter en Diana kunnen je, door midden in je gezicht te lachen als je boos bent, echt het bloed onder de nagels vandaan halen. Het is lastig dan niet in een machtstrijd te geraken. Toch kunnen ook deze ettertjes op andere momenten lieve aanhankelijke en zelfs behulpzame kinderen zijn. Elke dag nieuwe kansen dus. Maandag hebben we onze meegebrachte cadeautjes uitgedeeld. Met wisselend succes. De door oma gebreide poppetjes werden door de kleintjes dankbaar, zij het soms wat bevreemd, aangepakt en mee naar bed genomen. Sommigen stopten onmiddellijk de neus of een arm in hun mond, anderen begonnen verwoed aan het kwastje op de muts te trekken (inmiddels zijn er al de nodige mutsjes ontkwast). De poppetjes zijn nu een paar dagen 'in omloop' en ook de groteren vinden ze leuk. Een plekje of een speetje van zichzelf hebben de kinderen niet dus afpakken of er om vechten is de enige manier om iets te verkrijgen of te behouden. Dat gaat vaak niet zachtzinnig. Arme poppetjes! Maar gelukkig duiken de popjes steeds weer op en dan leggen we ze weer in de bedjes zodat de kleintjes ze bij het middagdutjes verrast herontdekken en er lekker mee in slaap vallen. De kleurpotloden, kleurboeken en aanverwanten werden minder enthousiast ontvangen. De hele tas werd door 'juf daycare' direct in de kast gezet omdat de kinderen het toch maar zouden slopen. Tja....Grrhh. Verder hadden we bellenblaasflesjes meegenomen. Toen we ze uitdeelden waren nog niet alle kinderen in huis. De groten bliezen op de binnenplaats prachtige bubbels, inclusief de kinderen van het personeel die opeens uit alle hoeken en gaten kwamen. Daardoor waren er niet genoeg flesjes voor de kinderen van de daycare en dus brak erbij hun thuiskomst een complete oorlog uit. Ik heb zelden zo'n gekrijs gehoord. Inmiddels zijn we drie dagen verder en nog hangt er geregeld eentje aan mijn broek met : 'bruni me bubbles'. Jullie begrijpen dat we de meegenomen ballonnen tot nader orde maar even in de tas gelaten hebben.
Het is leuk om zo langzamerhand een band met de kinderen en sommige verzorgsters op te bouwen. Je leert elkaar een beetje beter kennen. Er gebeurt veel in het weeshuis waar ik met mijn westerse manier van kijken en denken grote vraagtekens bij zet zowel pedagogisch als qua hygiëne e.d. Maar gelukkig zien we toch ook dat er verzorgsters bij zijn die vanuit hun hart met de beperkte middelen en mogelijkheden het beste voor de kinderen willen. De wasvrouwen op de binnenplaats zuchten ongetwijfeld nog eens extra als er veel obruni's zijn, want dat betekent dat vuile luiers en natte kleren vaker verschoond worden en dat is weer extra was. Alles met de hand, ik geef het je te doen!
Stanley is nog steeds even vertederend. Als hij, met zijn iets te grote hoofd, op handen en voeten vooruit schuifelt heeft ie wel iets weg van Gollum uit Lord of the Ring. Intussen raapt hij elk kruimeltje of beestje van de vloer en stopt het direct in zijn mond. Baaso is het onbetwiste komisch talent, terwijl Abdu zeker weten de meest aanstekelijke schaterlach heeft. Babyyaa blijft op afstand de meest lompe schattebout van het stel. Rafatu (3,5 jaar) is vorige week naar haar familie gegaan. Lijkt me zo'n enorme overgang voor zo'n meisje. Haar vriendinnetjes Mariam en Gloria lijken nog wat onthand. Ibrahim is behept met een permanente pruilip die zijn driftige huilsessies zeker kracht bij zet. Als hij lacht (wat ie gelukkig ook vol overgave doet) geeft die lip hem een clowneske kop waardoor je vanzelf mee gaat lachen. Tetteh is de stilste, die hoor of zie je niet. Hij blijft rustig in zijn bedje en wordt vaak vergeten. daarom hebben Show en ik vrijdag tot Tettehdag uitgeroepen. De twee Blessings (beiden bijna 2 jaar) gingen deze week voor het eerst naar de daycare. Een flinke overgang voor ze, andere groep, ander dagritme, andere omgeving, andere verzorgster. En voor het eerst schoenen aan. Grote Blessing kon niet wachten en waggelde trots op haar nieuwe (nou ja voor haar dan) schoenen achter de groep aan. Kleine Blessing kon op haar slecht passende schoenen (met loslatend klitteband) echt niet uit de voeten. Ze voelde zich doodongelukkig en zette het op een schreeuwen. Nou hebben ze daar weinig compassie mee. Goedschiks of kwaadschiks, ze moest en zou naar de crèche lopen. Ik had zo met die kleine meid te doen. Kan natuurlijk nog uren doorgaan met vertellen, over Prince bijvoorbeeld, de ‘obruni’ (hij is nogal licht uitgevallen) met schattige hamsterwangen die meebewegen als hij met rappe minipasjes door de gang dribbelt. Hij gedraagt zich inderdaad als een verwende royalty en wordt geweldig driftig als ie zijn zin niet krijgt. Maar hij heeft charmes die hij goed weet in te zetten, dus meestal krijgt hij uiteindelijk wel zijn zin. Maar goed, ik zei het al, kan nog uren doorgaan, maar dat doe ik maar niet. Morgen is het Koninginnedag. We kregen een mooie kaart van de ambassadeur met een uitnodiging voor een receptie in Acrra op Koninginnedag. Helaas echt te ver weg om even naar toe te gaan. Voor jullie allemaal een fijne dag.

Groetjes uit Mampong, Wilma.

Oh ja volgende week zijn we een weekje weg. We gaan eerst Inge en Willemijn (andere Nederlandse vrijwilligers) opzoeken bij hun project in Techiman en reizen dan door naar Ngoronza waar we een weekje gaan kijken en meedraaien bij het Hand in Handproject. Dat is een opvangproject voor verstandelijke gehandicapten, opgezet door een Nederlandse arts. Tot de volgende keer, blijf vooral reageren want het is erg leuk om jullie reacties te lezen! En vergeet niet te genieten van de lente.

Liefs Wilma