Warme klamme deken

Zondagavond: bij het afdalen van de vliegtuigtrap viel de warmte als een klamme deken over ons heen. Gewoon doorademen......Het went al een beetje, die vochtige hitte, al vliegt het me zo nu en dan even aan. Onze aankomst in Accra was verlaat en chaotisch. Tijdens het wachten op onze bagage een praatje gemaakt met Annemarie Jorritsma die afgereisd is naar de zusterstad van Almere in Ghana. De ontvangst in ons hostel was alles behalve vriendelijk, een desillusie nadat we overal gehoord en gelezen hadden dat Ghanezen de meest vriendelijke mensen op aarde zijn. Ook de slaapzaal was even slikken. Drie stapelbedden vlak naast elkaar. Maar na een eerste onrustige nacht bleek het allemaal reuze mee te vallen. De groep waarmee we de introductieweek doen bestaat uit tien personen uit Denemarken, Zweden, Duitsland, UK, USA en nog twee meiden uit Brabant. We maakten kennis met Tina Duah, de coördinator van SYTO, die zichzelf introduceerde als "our big black mamma". Zij vertelde ons over de do's en dont's gedurende ons verblijf in Ghana in een klein en koel klaslokaaltje met flip-over. Daarna zijn we met z'n allen naar het La(badi)beach gegaan, nadat we een ATM hadden geplunderd en een Ghaneze simkaart kochten. Helaas waren zowel het zeewater als de wind te warm om te verfrissen maar het was een gezellige middag. We zaten op een strandterrasje, bestelden wat te eten en kletsen vervolgens een uurtje of twee voordat het eten geserveerd werd. Geen ongebruikelijke wachttijd in Ghana. No hurry, no worry. Op de terugweg langs een doodskistenmaker die van elke kist een kunstwerk maakt. Zo kan de visser begraven worden in een vis, de chauffeur in een auto en de roker in een pakje Marlboro. Beetje absurd maar echte kunstwerken en zeer geliefd in Ghana waar je begrafenis de meest belangrijke feestdag van je leven is. Vandaag vervolgden we de introductie met 'les' over gezondheidszaken, cultuurverschillen en instructies voor ons verblijf bij een Ghanees gastgezin. We zijn goed voorbereid! Tina riep ons tweetjes bij zich om ons te vertellen dat we toch weer naar een ander gastgezin gaan dan het laatst aangekondigde. What ever, we will see. Alleen een beetje lastig dat we onze cadeautjes hebben gekocht aan de hand van de gezinsbeschrijving die we eerder kregen.

Met Vincent gingen we op citytour. Langs het door Nederlanders gebouwde Fort Ussher en Fort James waar o.a. de eerste president van Ghana gevangen zat. We reden over Independence Square (black star square) waar verschillende sovjetachtige monumenten staan die refereren aan de onafhankelijkheid en vrijheid van Ghana. Centraal de indrukwekkend lelijke ' Independence Arch'. We doorkruisten de met zand geplaveide straatjes van de sloppenwijken en werden gedropt op de markt waar duizenden mensen hun vis, vlees, groenten en andere handelswaar verkopen vanaf kleedjes op de vloer of schalen op het hoofd. De stank zowel als de krioelende, obruni (mens van de achterkant van de horizon) roepende menigte, waren overweldigend. Op de Art- en craftmarket zagen we hoe ambachtslieden en artiesten drums en maskers maken uit hout. Showitha speelde drums met twee Ghanezen in hun 'shop' (soort bouwvallig standhuisje). De artiesten en Rasta-men op de markt riepen massaal Akwaaba (welkom) en vroegen je met een grote witte glimlach het hemd van het lijf. Het viel niet mee om niet onder de druk te bezwijken, maar met de belofte aan het einde van onze reis terug te keren kwamen we toch weg. Ook bezochten we het mausoleum van de eerste president Kwame Nkrumah die de Ghanezen hun zo gewilde onafhankelijkheid bezorgde. O ja en als lunch en diner aten we (hoe verrassend) kip en rijst. Ik zit te typen in het hostel en hoor buiten het doordringende geschreeuw van een prediker die zijn volgelingen vermanend (althans zo klinkt het) toespreekt. Ik versta slechts het geregeld terugkerende ‘Hallelujah’.
Indrukwekkend, vreemd, boeiend en warm dat zijn wel zo'n beetje de kernwoorden. En gelukkig hebben we inmiddels heel wat aardige Ghanezen ontmoet, al hoewel de mannen soms wat erg amicaal en vasthoudend (letterlijk zelfs) zijn. De trouwring van mijn auntie Ineke heeft al meermaals uitkomst gebracht. Er is natuurlijk nog veel meer te vertellen; zoals van de Nederlandse truck die we zagen met het opschrift 'Visgroothandel Delft'. Die is hier, zoals veel andere wagens, aan een tweede leven begonnen.

Tot zover de eerste 48 uur in Ghana. Nanti Ye (tot ziens in Twi).

Oh Hennie, wij zijn toch op een vrijdag geboren? Dan is mijn Ghaneze naam net als die van Showitha Afua.